Nog een half jaar …
Zo langzamerhand moet ik jullie toch ook maar eens wat vertellen van wat me de afgelopen maanden overkomen is.
Tijdens een zomerweekje vakantie in de bergen, voelde ik een knobbeltje in mijn hals. Waarschijnlijk zat het er al langer, maar toen pas realiseerde ik me dat ik daar toch maar eens mee naar de huisarts moest.
Eind augustus begon toen een traject van onderzoeken, waarin we stap voor stap dingen hoorden die niet zo fijn waren en het uiteindelijk resultaat was dat er uitgezaaide longkanker geconstateerd is. Genezing was niet mogelijk, maar met een combinatie van chemo- en immunotherapie kon men waarschijnlijk nog wel iets bereiken.
Het is raar dat je je gezond voelt, geen medicijnen gebruikt, nergens last van hebt en toch kennelijk een dodelijke ziekte onder de leden hebt. Toen de longarts het behandelplan aan ons voorlegde vroeg ik hoeveel tijd ik nog zou hebben als we niks zouden doen; immers ik had nergens last van. Het antwoord was wel schokkend: “gemiddeld nog een half jaar te leven”. We vonden dat eigenlijk wel een beetje kort en hebben toen ingestemd met het behandelplan in de hoop dat de Heer ons nog wat meer tijd zou geven. Het zou betekenen dat ik tot het eind van m’n leven om de drie weken ‘aan het infuus’ moet liggen. De eerste vier zijn serieuze kuren en daarna elke keer een zogenaamde ‘onderhoudsdosis’.
Ondertussen heb ik drie van de vier kuren gehad en vanaf januari kom ik dan in de onderhoudsmodus terecht. Het lijkt er trouwens op dat de ‘medicaties’ hun werk doen en de tumoren (of een deel ervan) in omvang afnemen.
Waarom en hoe
Er zijn een paar redenen waarom ik jullie dit vertel. De eerste is omdat ik niet weet hoe lang ik het werk aan deze site nog kan doen. Ik weet niet hoe lang ik kracht en leven krijg om dit te blijven doen.
De tweede reden is dat ik van de dingen die ik nu ervaar het een en ander ‘op papier’ wil zetten in de hoop dat ook anderen er door bemoedigd worden. We krijgen ook in moeilijke omstandigheden zoveel zegeningen van onze God en Vader, dat ik daarvan graag iets deel.
Veel Bijbelgedeelten krijgen in moeilijke tijden een nieuwe inhoud, een nieuwe betekenis. Sinds het begin van de medische onderzoeken lezen we de Psalmen door en daarin zit zoveel geweldige troost. In een aantekenboekje maak ik regelmatig wat aantekeningen en hieruit hoop ik af en toe wat te delen.
Dat brengt me bij het punt ‘hoe’. Op de site vind je een nieuwe categorie ‘Voetstappen’ en daaronder verschijnen de bijdragen die te maken hebben met mijn ziekte. Het zal niet gaan over de ziekte en allerlei medische zaken, maar veel meer over de vraag wat het lijden in de praktijk betekent en – wat belangrijker is – Wie de Heer Jezus ook in dit soort benarde omstandigheden is.
“Want Hij heeft Zelf gezegd: Ik zal u beslist niet loslaten en Ik zal u beslist niet verlaten. Daarom zeggen wij met goede moed: De Heere is voor mij een Helper en ik zal niet vrezen. (…) Jezus Christus is gisteren en heden Dezelfde en tot in eeuwigheid.” (Hebreeën 13:5,6,8)
De berichtjes in Voetstappen zal ik proberen open te zetten voor reactie, zodat je er op kunt reageren als je wilt.
Op weg naar het licht van de eeuwigheid
De foto hieronder is een paar weken geleden gemaakt op de Planken Wambuis. Toen ik hem zag herkende ik m’n eigen situatie daar wel een beetje in.
Je bent op weg naar het licht van de eeuwigheid, maar bevind je nog in de herfst van je leven. Je moet het bos nog een eindje door, je weet niet hoe lang het nog duurt en wat je nog aan obstakels tegenkomt. Iemand stuurde me een tijdje terug de onderstaande bijbeltekst.
“Ziet Hij mijn wegen niet,
en telt Hij niet al mijn voetstappen?” (Job 31:4)
De Here kent de weg en Hij telt al jouw en mijn voetstappen. Hij weet precies bij welk nummer we zijn; wat we al gehad hebben en welke er nog komen gaan.
Nederlands 
Deutsch 
English
Wat een mooie tekst, en wat een geweldig idee om deze voetstappen te gaan delen met anderen. Dat de Heere juist nu zo nabij jou is gekomen geeft een geweldige troost aan een ieder van ons. Het maakt boven alles de Heere groot want je geeft Hem ondanks de tragische ziekte die jou trof alle eer. In die Heer zijn we voor eeuwig verbonden, met een onverderfelijk lichaam zullen we bekleed worden. Daar is geen knobbel meer, en geen uitzaaing, geen angst voor ziekte en dood. Dat we die verwachting nu al mogen hebben is een bijzonder geschenk. Ik dank onze Heer die jouw leven in Zijn hand genomen heeft en Zijn eigen leven voor jou gaf. Hem zij de eer tot in eeuwigheid.
Dank je wel Teun voor het delen hiervan het ontroerd me! Hij is nabij!
Het is ontroerend en ook erg bemoedigend om te zien, te horen en te lezen hoe de Heere ook bij jullie aanwezig is in het leven als er lijden in je leven komt. Het is zo waar dat Hij genade “te gelegener tijd” geeft. Een genade die ons zowel verbaast als ons draagt. Een genade die wij niet op andere omstandigheden kunnen ervaren.
Wat mij nu nog aanspreekt over de tijd van Fija’s ziekte is: “Hij verbergt mij in Zijn hut en in het verborgene van Zijn tent” en tegelijkertijd ook,”Hij plaatst mij hoog op een rots”. Psalm 27: 5 en 6a. We zijn elke dag in gedachten en gebeden met jullie verbonden.
Ja, het is zoals Paulus schreef, het lijden van deze tegenwoordige tijd is niet opweegt tegen de heerlijkheid die aan ons geopenbaard zal worden. Ondanks dat knobbeltje in je nek, mag je reikhalzend naar Jezus’ komst blijven uitkijken. Had zojuist een verdrietige zendeling van 79 met wie ik naar Ethiopië reisde aan de lijn om mee te bidden. Dank voor het delen van je voetstappen…Kees
Dank je voor dit je moedige idee, Teun! Vreugde delen is niet zo’n kunst. Verdriet delen is heel wat anders. Mooi dat je graag de troost die je zelf van de Heer ervaren hebben, wilt doorgeven.
We hopen dat de Heer je nog heel lang bij Trudy en ons allemaal laat en we nog heel wat ‘Voetstappen’ mogen mee wandelen met je.
Dankjewel voor deze voetstap. Sterkte en hartelijke groeten, ook aan Trudy.
Heel veel sterkte Teun komende tijd.
Er is een Heer die op je wacht.
Bedankt voor de vele mooie e mails.
mooi stukje en “stof tot nadenken”! de titel “op weg naar het licht van de eeuwigheid” zie ik meer als “onderweg in de eeuwigheid” immers we hebben sinds onze bekering toch eeuwig leven?? We zijn toch onderweg (op aarde) en we hebben al het eeuwig leven?? En jij weet nog dat er “Onderweg” stond op de woning van br. Leen Boer in Winschoten..Je hebt verwoord in je redactioneel stukje iets wat jezelf ervaart, nl dat Bijbelteksten een andere inhoud krijgen als je zorgen/problemen of nog erger hebt in het leven… Ik bid voor je dat je de steun en bemoediging ervaart uit dit soort teksten! Teun, veel sterkte en ik hoop dat we nog lang van je bijdragen kunnen leren! de hartelijke groeten ook aan Trudy
groet, Jacques Nanninga
Beste Teun en Trudy,
Het is alweer een poosje geleden dat we een ‘voetstap’ van je gelezen hebben.
Nu is ‘geen bericht’ vaak ‘goed bericht’, maar het kan ook zijn dat je ‘geen puf’ hebt in verhalen over lastige medicatie, bijwerkingen, uitslagen en dergelijke. Dan hebben we alle begrip hoor! Vat dit dus niet op als een duwtje, maar als klein bewijs dat we aan je / jullie denken!
Veel teksten uit Ps 71 hadden zo maar door jou gedicht kunnen zijn…
Van harte de Heer aanbevolen in deze bijzondere omstandigheden!