Toen ik een tijdje geleden dacht dat het goed zijn om af en toe ‘een voetstapje’ te maken, wist ik waarschijnlijk niet waar ik aan begonnen was. Ik meende dat je van zo ongeveer elke voetstap wel een verhaal kunt maken, maar dat valt tegen. Dan zou je veel herhalingen krijgen, vaak wellicht opgeblazen verhalen en vooral gaat het dan waarschijnlijk veel over jezelf zo van ‘kijk mij es’. Of je moet van elke voetstap een ‘geestelijk verhaal’ maken en dat lijkt me ook niet goed.
‘k Moet zeggen dat het leven na het starten van de behandelingen toch wel erg veranderd is en ingrijpender is dan ik gedacht had.
Om te beginnen het schema waarin je terecht komt: om de drie weken op dinsdag een infuus en de daarbij behorende carrousel van doktersbezoek, verpleegkundige, bloedprikken en CT-scan. Gelukkig is het ziekenhuis vlakbij. Maar ook je dagritme verandert. Je bent meer tijd kwijt aan je persoonlijke verzorging en het uitvogelen hoe je de dingen het beste kunt doen. Andere dingen eten. Uitzoeken wat gegeven de situatie gezond is en wat je beter niet kunt nemen. Verder het gehannes met allerlei medicijnen. Een middeltje tegen misselijkheid; maar daar krijg je weer verstopping van. Dan moet je dus daar ook weer een middeltje voor nemen. En dat levert dan tranende ogen op. Toe maar, zo blijf je aan de gang en van het een komt het ander.
Alles bij elkaar een compleet ander leven, waarvan ik vermoed dat ik daar nooit aan zal wennen. Het betekent dat je ongelooflijk veel tijd voor en met jezelf bezig bent en dat bevalt me niet zo erg.
Maar dit alles is eigenlijk nog maar ‘peanuts’ vergeleken met de gevolgen van de chemische troep die je lichaam elke drie weken te verwerken krijgt. Aan de ene kant zijn we dankbaar dat ‘die troep’ de tumor in de longen wel met de helft heeft kleiner gemaakt en de uitzaaiingen tot inactiviteit hebben gebracht. Dat was goed om te horen. Maar de andere kant is dat het over de afgelopen maanden je algehele conditie en gevoel van welbevinden wel heeft aangetast. We hadden verwacht dat een ‘onderhoudskuur’ minder negatieve effecten zou hebben dan de eerste vier ‘gewone’ kuren, maar dat bleek toch niet helemaal te kloppen. Het was ‘heftiger ‘dan we hadden voorzien.
Je vraagt je dan af hoe lang het lichaam het volhoudt om elke keer zo’n dosis gif te verwerken te krijgen. Een vraag waar niemand het antwoord op weet, net zo min als op de vraag wat er dan gebeurt als je met de kuren zou moeten stoppen.
Het is me de afgelopen maanden een aantal keren overkomen, dat het lichaam zich zo ‘gedroeg’ dat ik me afvroeg hoe het verder moest. Hoogst pijnlijk en zonder uitzicht op een oplossing. Alsof het lichaam er mee stopt en tegen je zegt: ‘ik houd ermee op, regel het verder zelf maar.” Dan krijg je een klein inkijkje in ‘echt’ lijden en ‘dat doet wel wat met je’.
Een veilige vesting
In een situatie van grote machteloosheid, waarin het lijkt alsof je gegrepen wordt door machten die oneindig veel sterker zijn dan jij, hebben we als gelovigen een geweldige zekerheid. De Here Zelf is er en Hij is voor ons ‘een veilige vesting’.
Het is een wonder dat dat bewustzijn zelfs in dergelijke situaties niet verdwijnt, ja misschien zelfs sterker is dan ooit daarvoor. Hij is er, Hij ziet en weet alles en ik schuil in Hem; mij kan niets gebeuren. Die zekerheid dat geen macht ter wereld je schade kan berokkenen is een geweldige zegen.
In Psalm 59 doet zich een situatie voor waarin David weet dat zijn leven op het spel staat. Maar de Here is voor hem een veilige vesting. Dat bewustzijn maakt dat zingen het gevolg is.
Want U bent voor mij een veilige vesting geweest, een toevlucht in de dagen dat angst mij benauwde.
(Psalm 59:17, 18)
Voor U, mijn kracht, zal ik psalmen zingen,
want God is mijn veilige vesting, mijn goedertieren God
Podium voor speciale zegen
In het leven van de gelovige gaan als het goed is zwakheid en kracht samen. Onze zwakheid en Gods kracht. Ook en misschien wel vooral wanneer we zelf niks (meer) zijn.
Corine Daane, die deze dingen uit ervaring kent, schrijft in het februari-nummer van Het Zoeklicht daarover onder meer het volgende.
“Maar wat als de Here, in Zijn wijze en betrouwbare goedheid, besluit om je nog niet Thuis te halen en je leidt op de weg van langdurig lijden? Is dan de beste optie om er met Gods hulp het beste van te maken? Betekent lijden een plan-B-leven?
‘Maar Hij heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen. Daarom heb ik een behagen in zwakheden: in smadelijke behandelingen, in noden, in vervolgingen, in benauwdheden, om Christus’ wil. Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig.’
2 Korinthe 12: 9,10
Dit getuigenis van Paulus is, samen met zoveel andere teksten uit de Bijbel, de grond waarop ik wil staan. Ik geloof dat vreugdevol lijden, blijmoedig verdrietig zijn, levend makend sterven, winnend verliezen, mogelijk is! Gun ik iemand lijden? Wil ik het zelf? Nee. Maar als de Here het wel zo leidt, dan zie ik uit naar Gods kracht, naar Zijn zegen speciaal voor mensen die lijden. In het niet-kunnen, in de kwetsbaarheid en de zwakte kunnen wij roemen omdat we Christus hebben en Hij Zichzelf juist in die moeilijke context aan jou en de mensen om je heen wil openbaren! Er is een zegen, een openbaarwording van Wie Christus is, dat alleen door lijden heen zichtbaar kan worden. En zo kan lijden, in al zijn lelijkheid en pijn, een podium worden voor speciale zegen!’
Nederlands 
Deutsch 
English
Dank je wel, Teun voor deze ‘voetstap’. Het laat zien hoe je e.e.a. verwerkt en dat het terecht, ja heel nodig is dat we voor je/jullie bidden. We willen ook danken dat de ‘drukking van de melk boter voortbrengt’ en dat deel je weer met ons allemaal (Spr.30:33).
‘k Hoop dat de Heer geeft, dat je deze pittige geestelijke oefeningen van opperste zwakte en ellendig voelen vol zult houden. Dat je ook mag merken wat deze zuster schreef:
‘…Er is een zegen, een openbaarwording van Wie Christus is, dat alleen door lijden heen zichtbaar kan worden. En zo kan lijden, in al zijn lelijkheid en pijn, een podium worden voor speciale zegen!’
Geestelijke kracht toegewenst in al je zwak-voelen!
Ook Trudy, die dit bijna letterlijk mee-voelt en meemaakt – veel kracht en genade voor elke dag toegewenst!
Teun, sterkte gewenst met de behandeling en de gevolgen er van. Vader zei ook altijd: ik ben druk met mezelf. We hopen op meer betere dagen dan mindere. Hartelijke groeten, ook van Jaap en ook aan Trudy.
Beste Teun (en ook Trudy), Heel mooi wat je schrijft over – kort samengevat in mijn woorden – Gods kracht in onze zwakheid, in dit geval concreet in jóúw “zwakheid”. Ook heel illustratief wat Corine Daane in het Zoeklicht schrijft. En dan God zelf als veilige vesting (Psalm 59)! Het is ook mooi dat de vastheid van het Woord houvast geeft, terwijl er zoveel is dat de bijbel probeert te ondermijnen, zoals je in je laatste twee berichten van januari en februari laat doorklinken. Terecht: “Houd vast wat u hebt”!
Binnenkort hoop ik, als het voor je mogelijk is, telefonisch iets uitgebreider contact met jullie te hebben. Hartelijk groeten, mede namens Mariet, Wiebo.